Ernesto Guevara, Che – May 14th 1928 – October 9th 1967

Che

Πίσω από το γραφείο μου  στην Πόλη του Μεξικού είναι κρεμασμένη μια φωτογραφία του Ροδόλφο Γουόλς που με εποπτεύει. Ο σπουδαιότερος μυθιστοριογράφος και χρονικογράφος αυτής της ηπείρου, που είναι η ίδια για όλους μας κι ας μη λέει να ενωθεί, έγραψε το ’67, λίγο πριν τον σκοτώσουν οι στρατιωτικοί της Αργεντινής: «Η νοσταλγία κωδικοποιείται σε μια αλυσίδα από νεκρούς, και με κάνει να ντρέπομαι λιγάκι το γεγονός ότι βρίσκομαι εδώ, καθισμένος μπροστά σε μια γραφομηχανή, κι ας ξέρω ότι αυτό είναι ένα είδος μοίρας, κι ας φαντάζει παρήγορη η ιδέα ότι κι ετούτη η μοίρα μπορεί σε κάτι να εξυπηρετεί»
(Paco Ignacio Taibo II, Ernesto Guevara, «conocido como el Che»)

.

Alberto Granado &Ernesto Guevara on «Mambo-Tango» wooden raft on the Amazon River in June 1952.

.

ξεκινούν για το βορρά δια μέσω του νότου

.

.

Περίεργος, επίμονος, ονειροπόλος και ρεαλιστής. Έτσι γράφουν τα βιβλία για τον Che. Κυνήγησε τα πάντα, θέλησε να αποδείξει ότι το θαύμα από την πραγματικότητα απέχει ελάχιστα…. ή για άλλους πολύ.

.

.

Νοσταλγώ αυτά τα χρόνια. Γι΄αυτό που λείπει από το σήμερα.  Αξίες, πείσμα, ηθική, ένα όραμα που άξιζε να κυνηγηθεί.

Λιγοστέψανε  οι κυνηγοί ονείρων στις μέρες μας. Είναι γιατί  χαθήκανε τα όνειρα ή δείλιασαν αυτοί και δεν τ΄αναγνωρίζουν;

.

October 10, 1967, Guevara’s corpse was displayed to the world press in the laundry house of the Vallegrande hospital. (photo by Freddy Alborta)

Κι έτσι είμαστε,

θορυβημένοι

οργισμένοι

κι ας είναι ο θάνατος

ένα από τα προβλεπόμενα παράλογα.

(Mario Benedetti)

Comandante Che Guevara, Victor Jara

Aprendimos a quererte,desde la histórica
altura,donde el sol de tu
bravura,le puso cerco a
la muerte.

Aquí se queda la clara,la
entrañable transparencia,de tu querida
presencia,comandante Ché Guevara.

Tu mano gloriosa y fuerte,sobre la historia
dispara,cuando todo Santa
Clara,se despierta para
verte.

Aquí se queda la clara,la
entrañable transparencia,de tu querida
presencia, comandante Ché Guevara.

Vienes quemando la brisa,con soles de
Primavera,para plantar la
bandera,con la luz de tu
sonrisa.
Aquí se queda la clara,la
entrañable transparencia,de tu querida
presencia,comandante Ché Guevara.

Tu amor revolucionario,te conduce a nueva
empresa,donde esperan la firmeza,de tu brazo
libertario.

Aquí se queda la clara,la
entrañable transparencia,de tu querida
presencia,comandante Ché Guevara.

Seguiremos adelante,como junto a ti seguimos,y
con Fidel(..ejem..) te decimos,hasta siempre
comandante.

Aquí se queda la clara,la
entrañable transparencia,de tu querida
presencia,comandante Ché Guevara

Ernesto Guevara, Che

Κι έτσι είμαστε,

θορυβημένοι

οργισμένοι

κι ας είναι ο θάνατος

ένα από τα προβλεπόμενα παράλογα.

(Mario Benedetti)

Μπορεί να νοσταλγείς κάτι που δεν γνώρισες; Ναι, αν το έχεις ονειρευτεί, αν το επιθυμείς κάθε στιγμή. Την ελευθερία, την ισότητα, την ηθική της κοινωνίας, τους αγώνες για όσα αξίζουν, τη ζωή απαλλαγμένη από την ασκήμια και τα φαντάσματά της. Τη ζωή ανάμεσα σε κείνους που είχαν πείσμα, ακεραιότητα, τη δική τους ηθική, ένα τρελλό όνειρο, ένα όραμα. Τους νοσταλγώ……μου λείπουν πολύ αυτοί, οι λίγοι……. Για τη  μέρα που πέρασε, 14 Ιουνίου, κι αν ο Τσε δεν ήταν τόσο επίμονος στην ηθική του θα γιόρταζε τα 74 γενέθλιά του.

Ο ποιητής Πάκο Ουρόντο, που έμελλε να πεθάνει χρόνια αργότερα δολοφονημένος από τους στρατιωτικούς της Αργεντινής, όταν πληροφορήθηκε το θάνατο του Τσε στο Μπουένος Άϊρες, έγραψε: «για μια βδομάδα θα βρέχει αδιάκοπα και οι λιγότερο εύπιστοι ή όσοι δεν είναι προληπτικοί θα σκεφθούν πως είναι τυχαίο, εντελώς τυχαίο: πως είναι λιγάκι παράξενο αυτό που συμβαίνει, αλλά εντελώς συμπτωματικό. Οι φίλοι καταφθάνουν σιγά σιγά, ολοένα και πιό μουσκεμένοι – αυτή τη φορά κράτησε ασυνήθιστα πολύ ετούτος ο παλιόκαιρος. Αλλά αυτή τη φορά δεν τον σχολιάζουμε καταπώς το συνηθίζουμε εδώ στο Μπουένος Άϊρες, δεν μιλάμε δηλαδή για την υγρασία και τα βάσανα που φέρνει, ούτε για το συκώτι μας. Αυτή τη φορά εικάζουμε μ΄αλλιώτικο τρόπο: δεν υπάρχει γαλήνη, υπάρχει σιωπή».

(Paco Ignacio Taibo II, «Ernesto Guevara, conocido como el Che»

Αλλά, το σημαντικό είναι ότι πράγματι ο κομαντάντε Γκεβάρα πέρασε στο θάνατο κι εκεί θα πορεύεται καθώς λένε, ωραίος, με πέτρες κάτω από τα μπράτσα του. Είμαι από μια χώρα όπου τώρα ο Γκεβάρα θα πρέπει να πεθάνει κι άλλους θανάτους, ο καθένας τώρα θ΄αποφασίσει το θάνατό του, αυτός που χάρηκε είναι ήδη σκόνη θλιβερή, αυτός που έκλαψε ας καθίσει να σκεφθεί, αυτός που ξέχασε το ίδιο κάνει αν ξεχνάει ή αν θυμάται. (Χουάν Χέλμαν)

Με αφορμή τον Genet

Γεμάτη ηδονοβλεψίες η ζωή.  Οι πιο πολλοί δεν έχουν δει ποτέ ολόκληρη την εικόνα.

Επέλεξαν μέρος της.

Η ηδονή του κρυφοκοιτάγματος υπάρχει όταν έχεις δει το όλον

κι αρχίζεις να επιθυμείς να δεις ξανά σημεία.

Εφευρίσκεις την κλειδαρότρυπα – αφαιρείς το κλειδί κι έχεις τη λαγνεία του «σημείου».

Οι ηδονοβλέψίες είναι οι άλλοι. Βλέπουν τη βιτρίνα, μισές οι διαδρομές τους.

(εκρήξεις οικειότητας  σε άγνωστους προορισμούς,

σε θυμάται κανείς;)

Ένας ήχος σ΄ακολουθεί στην πόλη που σε διώχνει

και σε ξαναφέρνει πίσω με τη μυρωδιά της.

Wise odd thought, σαν σατανάς που τσακίζει τον εχθρό.

Ποιός θα υποδυθεί τον εχθρό;

Μονολογεί η ζωή: “λένε οτι δίνω χαρά για να έχω την ευχαρίστηση

να την αρπάξω όταν την περιεργάζονται”

Τελειώνει η παράσταση, αυλαία…

υποκλιθήκαμε στο ηδονοβλεπτικό κοινό μας;

Ο λόγος αναιρείται εύκολα,

η εικόνα πως;

head #04, by Natassa Dialisma

ζάν ζενέ, Ο σκοινοβάτης

Από τη μια η ανασφάλεια, η αγρύπνια και η ελπίδα,

από την άλλη η βεβαιότητα, ο ύπνος και ο θάνατος.

Δεν θα εκπλαγώ αν πέσεις καθώς περπατάς στο δρόμο, και στραμπουλίξεις το πόδι σου. Το σκοινί θα σε στηρίζει καλύτερα, είναι ασφαλέστερο απο το έδαφος.

Στον πάγκο του μπάρ μπορείς να αστειευτείς μ’ οποιονδήποτε,

να τσουκρίσεις το ποτήρι σου μ’ όποιον θέλεις.

Μα ο Άγγελος αναγγέλει τον ερχομό του’ μείνε μονάχος να τον υποδεχτείς.

Και ο Άγγελος μας είναι η νύχτα που πέφτει στην εκθαμβωτική πίστα.

Όλα γίνονται βράδυ, για να΄ναι η γιορτή αμόλυντη, να ξετυλίγεται χωρίς κίνδυνο να τη διακόψει κάποια σκέψη, να τη χαλάσει κάποια πρακτική ανάγκη.

Να αναφλεγείς ήθελα, όχι να σε διδάξω.

visitor #01, by Natassa Dialisma

VÍCTOR JARA

Ζει σα να είναι όλα αληθινά, γεγονότα, καταστάσεις, συμπεριφορές

αναζητά, δημιουργεί, ψάχνει, με μια εμμονή με την πραγματικότητα.

Αν έρθει η στιγμή κι αποθυμήσω τη χαρά, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.

Te Recuerdo Amanda

Te recuerdo Amanda
la calle mojada
corriendo a la fábrica
donde trabajaba Manuel.
La sonrisa ancha
la lluvia en el pelo
no importaba nada
ibas a encontrarte con él
con él, con él, con él
son cinco minutos
la vida es eterna
en cinco minutos
suena la sirena
de vuelta al trabajo
y tú caminando
lo iluminas todo
los cinco minutos
te hacen florecer.

Te recuerdo Amanda
la calle mojada
corriendo a la fábrica
donde trabajaba Manuel.
La sonrisa ancha
la lluvia en el pelo
no importaba nada
ibas a encontrarte con él
con él, con él, con él
que partió a la sierra
que nunca hizo daño
que partió a la sierra
y en cinco minutos
quedó destrozado
suena la sirena
de vuelta al trabajo
muchos no volvieron
tampoco Manuel.

Te recuerdo Amanda
la calle mojada
corriendo a la fábrica
donde trabajaba Manuel.

I remember you Amanda
the wet street
running to the factory
where Manuel worked.
Your broad smile.
The rain in your hair
didn’t bother you because
you were going to meet with him,
with him, with him, with him.
It was five minutes,
Life is eternal
in five minutes
The bell rings
calling them back to work
and you started walking
Those five minutes
illuminated everything-
they made you blossom.

I remember you Amanda
the wet street
running to the factory
where Manuel worked.
Your broad smile.
The rain in your hair
didn’t bother you because
you were going to find him,
him, him, him,
The one that left for the mountains,
that never harmed anything,
that left for the mountains.
And in five minutes
he was destroyed.
The bell rings
calling them back to work
Many don’t go back
Neither does Manuel.

I remember you Amanda
the wet street
running to the factory
where Manuel worked.

(*»He left for the mountains» is a euphemism for saying he died)